مدرسه ای خواهم ساخت

در مجالی که برایم باقیست    

باز همراه شما مدرسه ای می سازم

 که در آن همواره اول صبح 

به زبانی ساده        

 مهر تدریس کنند        

 و بگویند خدا     

خالق زیبایی 

و سراینده ی عشق   

        آفریننده ی ماست          

مهربانیست که ما را به نکویی      

دانایی 

   زیبایی    

و به خود می خواند 

جنتی دارد نزدیک٬ زیبا و بزرگ   

    دوزخی دارد ـ به گمانم ـ        

        کوچک و بعید         

 در پی سودا نیست 

          که ببخشد ما را         

        و بفهماندمان       

 ترس ما بیرون دایره ی رحمت اوست   

 در مجالی که برایم باقی است 

     باز همراه شما مدرسه ای می سازم     

 که خرد را با عشق     

    علم را با احساس        

و ریاضی را با شعر 

    دین را با عرفان     

 همه را با تشویق تدریس کنند     

     روی انگشت کسی     

قلمی نگذارند 

  و نخوانند کسی را حیوان    

و نگویند کسی را کودن    

 و معلم هر روز روح را حاضروغایب بکند 

      و بجز ایمانش       

هیچ کس چیزی را حفظ نباید بکند     

 مغزها پر نشود چون انبار    

قلب خالی نشود از احساس 

     درس هایی بدهند          

     که به جای مغزدل ها را تسخیر کنند    

   از کتاب تاریخ جنگ را بردارند 

     در کلاس انشا           

           هر کسی حرف دلش را بزند             

غیر ممکن ها را از خاطره ها محو کنند 

                            تا کسی بعد از این                                 

          باز همواره نگوید:هرگز            

و به آسانی هم رنگ جماعت نشود 

     زنگ نقاشی تکرار شود      

     رنگ را در پاییز تعلیم دهند     

      قطره را در باران     

  موج را در ساحل 

زندگی رادررفتن وبرگشتن ازقله ی کوه     

 وعبادت را در خدمت خلق         

 کاررا در کندو وطبیعت را درجنگل سبز 

   مشق شب این باشد       

که شبی چندین بار همه تکرار کنیم  

     عدل        

       آزادی        

          قانون          

  شادی

امتحانی بشود که بسنجند ما را     

  تا بفهمند که چقدرعاشق وآگه وآدم شده ایم      

در مجالی که برایم باقیست 

     باز همراه شما مدرسه ای می سازم    

 که در آن آخر وقت به زبانی ساده   

 شعر تدریس کنندو بگویند تا فردا صبح

   خالق عشق نگه دار شما 

(مهدی راستگو)