احمدک

  

دکلمه   سیمرغ

معلم چو آمد به ناگه کلاس
چو شهری فرو خفته خاموش شد
سخنهای ناگفته در مغزها
به لب نارسیده فراموش شد
معلم ز کار مداوم مدام
غضبناک و فرسوده و خسته بود
جوان بود و در عنفوان شباب
جوانی از او رخت بر بسته بود
سکوت کلاس غم آلوده را
صدای درشت معلم شکست
بیا احمدک درس دیروز بخوان
تا ببینم که سعدی چه گفت
زجا احمدک جست و بند دلش
بدین برخیز بانگ ناگه گسست
عرق چون شتابان سرشت یتیم
خطوط خجالت برویش نگاشت
لباس پر از وصله و ژنده اش
بروی تن لاغرش لرزه داشت
زبانش به لکنت بیافتاد و گفت
بنی آدم اعضای یکدیگرند
وجودش به یکباره فریاد زد
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار

توکه از ... توکه از ... تو که از ...
و ای یادش نبود
جهان پیش چشمش سیه پوش شد
نگاهی به سنگینی از روی شرم به پایین
بیافکند و خاموش شد
چرا احمد کودن بی شعور
معلم بگفتا با لحنی گران
نخواندی چنین درسی آسان بگو

مگر چیست فرق تو با دیگران
خدایا چه می گوید آموزگار
مگر او نداند که در این دیار
که چه فرق است مابین او و آن کس
که بی حد زر و سیم داشت
خدایا چه گوید بگوید حقایق بلند
به شرمی که از خشم وی بیم داشت
به آهستگی احمد بینوا چنین گفت
آهسته با قلب چاک
که آنان به دامان مادر خوشند
و من بی وجودش سر نهم به خاک
به آنان جزا زدوی مهر دگر کس نگوید یک کلام
به کار پدر تکیه دارند و شاد
من از روی اجبار و ترش مرگ
کشیدم از آن درس گذشته دست
کنم با پدر سپند دوزی و کار
ببین دس ت پر پینه ام شاهد است
سخنهای او را معلم برید ولی
ولی او سختیها بسیار داشت
و این قلب پر از کین است
به من چه که مادر ز کف داده ای
به من چه که دستت پر از پینه است
رود یک نفر پیش ناظم که او
به همراه خود یک فلک آورد نماید پر از پینه پاهای او
دل احمدک آزرده و ریش گشت
چرا این سخن از معلم شنید
زچشمان کور سوئی جهید
بیاد آمدش شعر سعدی و گفت
بنی یادم آمد صبر کن
تحمل خدا را متحمل دی
تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی