خنده

در روزگار قدیم مردی صوفی به نام محمد در دهی کوچک زندگی می کرد و همیشه شاد و خوشحال بود. هرگز کسی این مرد را غمگین و ناراحت ندیده بود. او همیشه در حال خندیدن بود و اصلاً تبدیل به خنده شده بود. حتی هنگامی که این مرد پیر شده بود و در بستر مرگ قرار گرفت نیز در حال خندیدن بود. ناگهان یکی از شاگردان این صوفی از او سؤال کرد:

شما واقعاً‌ باعث شگفتی ما شده اید حتی حالا که دیگر در حال مردن هستید به چه دلیلی می خندید؟ در مردن چه چیز خنده داری وجود دارد؟ همه ما غمگین هستیم و فکر می کنیم لااقل در این لحظات آخر شما هم باید غمگین و ناراحت باشید.

محمد پیر گفت:

خیلی ساده است، روزگاری من هم مثل شما بودم تا این که هفده سالم شد به نزد استاد رفتم. استاد من پیرمردی بسیار شاد و خوش رو بود که وقتی برای اولین بار خدمتش رسیدم زیر درختی نشسته بود. بدون هیچ دلیلی از ته دل می خندید. هیچ کس در اطراف او نبود و هیچ اتفاق خنده داری هم نیافتاده بود. ولی او همینطور در حال خندیدن بود. من از او سؤال کردم: چه اتفاقی برای شما رخ داده که همینطور در حال خندیدن هستید؟ او در پاسخ به من گفت: من هم زمانی طولانی به اندازه تو بیچاره و غمگین بودم. ناگهان روزی متوجه شدم که این غم و اندوه انتخاب خود من است.

سپس ادامه داد:

از آن روز به بعد صبح هنگام قبل از بیدار شدن از خواب از خودم سؤال می کنم: محمد یک روز دیگر شروع شده است. امروز دوست داری سرور و شادی را انتخاب کنی یا غم و بدبختی را. خیلی جالب است چون هر روز تصمیم می گیرم شادی و سرور را انتخاب کنم.

 

جرج برنارد شاو: اشخاص همیشه گناه را به گردن شرایط می اندازند. من به شرایط معتقد نیستم. مردان موفق شرایط را جستجو می کنند و اگر نیابند آن را ایجاد می کنند.

پائولو میگه: بزرگترین دروغ دنیا چیست؟ این است که ما در لحظه ای خاص تسلط بر آنچه برایمان پیش می آید را از دست می دهیم و سرنوشت بر زندگیمان مسلط می شود. این بزرگترین دروغ دنیاست.