مقام معلم

”مقام معلم از دیدگاه استاد محمدحسین شهریار“

عشـــق و تعلیــم از نخستیــن اوستـــــاد

وینچنیـن معلــول بـــی علــت خــداســت

ســـرالاســـرار اســـت ایـــن آمــوختــــن

سینه ها را ثانی سینا کند
می توان در سایه ی آموختن
اول از استـــــــاد یــــــــاد آمـوختیـــم

کــــو بـ­ـــه مـــا آمـــوختـــن را یـــاد داد

کـــو نهـــاد افـــروز و یــادآمــوز مـاســت

ایـــن بــه تــاریکــی چــراغ افـــروختـــن

چشم نابینای دل بینا کند
گنـــج عشــــق جــــاودان انـــدوختـــن

پــس ســـویــدای ســــواد آمــوختیـــم

”هـــــو“

وز ســوادآمـــوز مـــا هـــم یـــاد بـــــاد      کـو بـه مـا خـوانــدن نــوشتــن یــــاد داد

از پــــدر گـــر قـــالـــب تـــن یــافتیـــم       از معلــــم جـــــان روشـــــن یــافتیـــم

ای تــــو کشتــــی نجـــــات روح مــــــا         ای بـــه طــوفـان جهـــالــت نـــوح مــــا

ای معلــم چـــون کنـــم تـــوصیـــف تــو        چـــون خــدا مشکــل تــوان تعـریـف تـــو

یــک پـــدر بخشنــده ی آب و گــل اســـت      یــک پــدر، روشنگــــر جـــان و دل اســت

وَلَـــــدَّک بــــاَعلَّمَـــــکَ بــــــازَوَّجَـــک       هــــر ســـــه را حـــق اُبـــوت مشتـــرک

لیـک اگـر پـرســی کــدامیـن بـــرتــریــن       آنکــــه دیــــن آمـــوزد و علـــم الیقیـــن

مــا همــه طفلیـــم و روحـــانــــی پـــدر       کــی پــدر بــدخـــواه بــاشــد بــا پســـر

آنکـــه بـــا تـــو درس قـــرآن مــی دهــد      بــا تــو دارد جــــاودان جـــان مــی دهــد

مــا جهـــان جـــاودان خـــواهیــم و بــس    خـــواه بـــاشـــد زودرس یـــا دیـــر  رس

آفـــرینــش مکتـــب اســـت وکـــردگـــار      خـــود مـــدیـــــر و انبیـــا آمـــوزگـــار

ایـن جهـان هـای مـوقـــت هـــر چــه بــود      مــــرگ را محکــــوم و در حکـــم نبــــود

انبیــــا را هــــم خــــــــدای اوستـــــاد      علــم مطلـــق تــا کلیـــــد وحــــــی دارد

انبیـــا را عــــلم مـــــا کــــان و یکـــون       لیـــک رخصـت نیسـت از میـــزان فـــزون
تــا ظهـــور قــائــم ایـــن دانـــش قلیـــل      لیکــــن از آن پـــس سبیــــل و سلسبیــل
دیــن و کفــر مــا اســـاس عـــلم و جهـــل    کـار دیگـر علــم و جهـــــل ماســت سهــــل
ای معلــــــم ای چــــــــراغ رهنمــــــــا       در ردیـــف انبیــــایـــی مــــــرحبــــــا

لیکن این خواندن نوشتن واجب است
پیرم و موی سرم برف تموز
صبحت آموزگاران یاد باد
 زانکه اقراء باسم ربک موجب است
یاد عهد مکتبم، در دل هنوز
”یاد باد آن روزگاران یاد باد“

مقام معلم از دیدگاه استاد چراغی

ای معلم ای چراغ راه من
ای بدین آموختن آموزگار
روز اول راز قلبم یافتی
همچو شمعی سوختی در محفلم
ای طبیب روح ای استاد من
پاک کردی قلب ما از غیر دوست
 
 
 

ای به تاریکی ره، همراه من
ای فراز قله های افتخار
آنچه را تا یافتی بشکافتی
کرده ای روشن چراغی بر دلم
ای که عشق ناب دادی یاد من
زان سپس دانم که تنها یار اوست