مداد های نقاشی

معلم ما می خواست به ما یاد بدهد که چقدر خوشبختیم.برای همین تصمیم گرفته بود که اول از همه ی ما بیاموزد که چقدر توانمندیم و برای تفهیم آن می باید به  ما نزدیک می شد. و برای همین از تک تک ما درباره ی زندگی سوال کرد.

او جوان بود وجویای نام و ما پیر و خسته.اما با لبخندی پیروزمندانه می خواستیم جوانی اش را که نه بلکه خامی اش را به رخش بکشیم.زیرا ما آنقدر پیر و خسته بودیم که بدانیم چقدر خوشبختیم.

خوشبخت به خاطر داشتن بچه های خوب.خوشبخت به خاطر سلامتی و به خاطر خیلی چیز های دیگر.

معلم جوان رو به من کرد و گفت:

شما بگویید اگر نقاش بودید آن قسمت از زندگی را که مال شماست چه رنگی می کردید؟

با لبخندی گفتم:

 آبی

از دیگری پرسید:

 زرد

از نفر بعدی:

 قرمز

 صورتی

 سبز

 نارنجی

به خانمی که ته کلاس نشسته اشاره کرد و پرسید:

شما چطور؟

سیاه.

معلم بی تفاوت گفت:

خوبه

ناگهان آن خانم پریشان و کمی عصبی گفت :

چی خوبه؟این که زندگی من سیاه بوده از نظر شما خوبه؟

و ما منتظر ماندیم که استدلال معلم جوان را در مقابل تجربه های تلخ و سیاه زن بشنویم.

معلم رو به او ایستاد و با نگاهی پر از عشق گفت:

می توانم قسم بخورم که تو سخت ترین قسمت ها را رنگ کردی.حد فاصل ها را خط باریک کشیدی و بدون شک فاصله ی دو رنگ را مرز بندی کردی.تو باید در تابلویی که خداوند می خواست بوسیله ی بندگانش بکشد نقش بنیادی می داشتی.در حقیقت تو قسمت های سخت این نقاشی را رنگ کردی.پس باید به احترام تو کلاس قیام کند و ما بلند شدیم.

آن روز فهمیدیم که چقدر به تجربه هایمان می بالیم و برای قضاوت کردن در مورد معلم جوانمان چقدر جوانیم.

ازترانه ها